ამდენი ტკივილი აუტანელია
ყველაფერი მეორდება _ტკივილი.. ტკივილი ..ტკივილი და სიცარიელე, ისეთ ხასიათზე ვარ წვიმაში ბოდიალზეც, არ ვიტყოდი უარს..მე და ტკივილი, უკვე ერთმანეთს ისე შევეჩვიეთ,რომ უკვე ჩემი განუყრელი მეგობარი გახდა..რასაც არ უნდა ვაკეთებდე სადაც არ უნდა ვიყო, სულ თან დამყვება და ყოველ 10 წუთში მახსენებს თავს....უკვე აღარ მახსოვს ბოლოს როდის ვიყავი ბედნიერი ..დამღალა ამდენმა მოღუშულმა მომტირალმა სახემ ჩემს ირგვლივ ყველას ტკივა სული, ყველა ერთ დღეში ვართ და ძნელია ვინმესთან დაჯდე და გულახდილად ესაუბრო ზოგადად ტკივილზე და მისგან თავის დახსნის მარტივ გზაზე.. 24 საათი მიწევს ვიფიქრო ცხოვრებაზე, თუ რატომ და სად დაუშვი შეცდომა, რომ ასეთი საუკეთესო მეგობარი შევიძინე ტკივილის სახით ასე მგონია მალე გული გამისკდება..მოდი და არ იფიქრო !ყელამდე სავსე ვარ და უკიდურესობამდე ცარიელი, ყველაფერს მექანიკურად ვაკეთებ და როცა იძულებული ვარ მექანიკურად ვიღიმები,ვსწავლობ,ვჭამ და საერთოდ ვსუნთქავ.....ჩემი გულის ცემა უკვე გასაოცარ ტემპრს აღწევს....
მინდა სულის ტკივილამდე ვიყვირო:!:!:! მოუხმო ვინმეს, ვინც თუნდად მექანიკურად დაჯდება და მომისმენს ..არ მინდა მისგან რჩევა მე ისედაც მეტყვის მისი დულილი სათქმელს...უბრალოდ დამღალა მარტო საკუთარ თავთან საუბარმა
დამღალა ცხოვრებისგან ამდენმა დამცირებამ და დაცინვამ როდის დასრულდება ეს...???? წუწუნი მომბეზრდა და წუწუნის მოსმენაც..მღლის ..ვიცლები..გული უკვე გაცივდა (სულ ცოტა ხნით, იმედია თორემ დიდხანს ვერ გაუძლებ ასე ყოფნას :(ყველა და ყველაფერი ხელიდან მეცლება, ყველა გარბის ჩმგან,ყველაფერი გაუფერულდა ჩემ თვალში, თეთრს და შავს ვეღარ ვანსხვავებ..:(:(:(მთავრდება ყველაფერი თუ რა ხდებაინეტა ეს ყველაფერი რისი ნიშანია:(:(ოდნავ შიში მიპყრობს მეშინია, ასე ცხოვრების მარტო დარჩენის მეშინია( მძულს სიჩუმე და სიბნელე..იქნებ მშიშარა ვარ და ეს ყველაფერი ამის ნიშანიაი ან იქნებ არის რაგაც რასაც სხვა თვალით უნდა დავაკვირდეთ და მე ამას ვერ ვამჩნევ: ...????
