საზაფხულო რომანი თუუუუუუ....?!
შენი სახელი ერქვა ჩემს
ფიქრებს...ოცნებებს...იმედებს...ღიმილს...სიხარულს...ცრემლებს...სევდას...ეს
ყველაფერი იყო და გაქრა...შთაინთქა...მოკვდა... და დამრჩა მხოლოდ
სევდა...ცრემლები...დარდი...დავრჩი მარტო, სრულიად მარტო...ცარიელი
სულით...გაბზარული გულით. არადა ეს ყველაფერი ხომ ისე მოულოდნელად და
კარგად დაიწყო რომ არც ველოდი... ჩვეულებისამებრ საზაფხულოო არდადეგების
გატარება ჩემს სოფელში გადავწყვიტე... რაღაც არაამქვეყნიურად მიხაროდა იქ
წასვლა, არ ვიცოდი ბედი რას მიმზადებდა მაგრამ თითქოს გული მიგრძნობდა
მოხდებოდა ისეთი რამ რაც ჩემს ცხოვრებას სულ სხვა გზით დაატრიალებდა. და აი
ის დღეც დადგა მე უკვე ჩემოდნებით ხელში მივაბიჯებ სახლისაკენ, სწორედ ამ
დროს ჩვენთან ორი ბიჭი მოვიდა რომელთაც დახმარება შემოგვთავაზეს ბარგი
აიღეს და სახლამდე მიგვატანინეს ერთ-ერთი ისე თი სიმპატიური იყო რომ
პირველი დანახვისთანავე ჩამივარდა გულში. სახლში მისვლის თანავე ჩემს
ოთახში შევვარდი საწოლზე ფიქრებით გაბრუებული დავეშვი... თავში სულ ის
უცნობი ბიჭი მიტრიალებდარომელიც დაგვეხმარა, ა ვიცოდი ჩემს თავს რა ხდებოდა მაგრამ ერთი კი დანამდვილებით ვიცოდი რადაც არ უნდა დამჯდომოდა კიდევ ერთხელ უნდა მენახა, ამ ფიქრებში გართულს ისე ჩამძინებია რომ ვერც კი გავიგე... რომ გავიღვიძე უკვე 6 საათი სრულდებოდა ზლაზვნით ავდექი საწოლიდან გამოვიცვალე და დაბლა ჩავედი. ყველანი ერთად შეკრებილიყვნენ და საჭმელს ჭამდნენ მეც მათ მივუჯექი, შემდეგ გავაფრთხილე რომ სასეირნოდ მივდიოდი და წავედი. აქეთ-იქით დავბოდიალობდი, ძალიან ციოდა ამიტომაც უკვე სახლში უნდა წავსულიყავი რომ მას მოვკარი თვალი უამრავი ბავშვი შეკრებილიყვნენ ერთად მე კი მის მეტს ვერავის ვამჩნევდი, ფიქრებიდან ნათიას ხმამ გამომარკვია, ის ჩემი სოფლელი იყო ჩემსავით საზაფხულო არადადეგებზე თუ ჩამოვიდოდა... სოფოოო...სოფოო... სიხარულით გამოიქცა ჩემსკენ.
ნათია-სოფ როგორ ხარ? და ჩამეხუტა
სოფო-კარგად ნათ შენ? როგორ მომენატრე:**
ნათია-რავიცი კარგად, გეტყობა როგორ მომენატრე ჩამოსულხარ და არც კი გამაგებინე,
სოფო-დღეს ჩამოვედი და რატომღაც მარტო ვარჩიე გავლა ხვალ უნდა ჩამომევლო.
ნათია-ხო კაი კაი, წამო ბავშვები გაგაცნო.
ცოტახანში გავიდოდი და არ დამლოდებოდა, როგორც იქნა გიომ დაიძინა მე კი გარეთ გასასვლელად მოვემზადე. ბირჟაზე ჩასულს ნიკა იქ დამხვდა კუთხეში იჯდა დასჯილი ბავშვივით ამის დანახვაზე გამეცინა შესული არ ვიყავი ნათიამ მკიტხა
ნათია-დააძინე ბავშვი?
სოფო-კი გოგო ძლივს დაიძინა.. სიტყვა დასრულებული არ მქონდა რომ გაურკვევლობაში მყოფი მიკა მომიტრიალდა და სრული სერიოზულობით მკითხა
ნიკა-შენ რა შვილი გყავს?:O ამ კითხვაზე ჯერ გაოცებულმა შევხედე მეთქი ხუმრობსთქო მაგრამ მისი სერიოზული სახე რომ დდავინახე სიცილი ამიტყდა, ნიკა ისეთი სახით მიყურებდა თითქოს მოჩვენება დაენახოს
სოფო-არა რა სისულელეა რა შვილი საიდან მოიტანე
ნიკა-რრრავიიციიი... დააძინეო დააა... ძლივს ამოილუღლუღა ნიკამ
სოფო-არა რა შვილი ჩემმა პატარა ბიძაშვილმა არ გამომიშვა სანამ არ დავაძინე. და ისევ გამეცინა
ნიკა-მე კიდე გული გამისკდა მეთქი ეს გოგოები რა პატარები თხოვდებიანთქო და მისი გაკვირვებული სახეც ღიმილმა შეცვვალა მე აღარაფერი მითქვამს მხოლოდ გავუღიმე და დავჯექი...
ცოტახანში ნიკას ვიღაცამ დაურეკა და გავიდა ნერვები მომეშალა , ცოტა მოვიწყინე და ცოტახანში სახლშიც დავაპირე წასვლა მაგრამ სწორედ ამ დროს ნიკა მოვიდა და გვერდითმომიჯდა რათქმაუნდა სახეზე ჩვეული ღიმილი გადამეფინა... ცოტა ნასვამი იყო გულში გავიფიქრე ესე უცებბ რა მოასწროთქო... ჩუმათ ვისხედით სიჩჰუმე კი ნიკამ დაარღვია...
