შენს ქალაქში აგარ ხარობს ნარგავი, ახლა ყველა თურმე გახდა ნაგავი,
შენს ქალაქში ,ჩემო ნიკო,გვაკვირვებს
შენს ქალაქში კაცობაც ხო გვაკვირვებს?..
შენს ქალაქში ყველა ცდილობს გახდეს ბოზი,
შენს ქალაქში უმეტესი ყველა გახდა თურმე ლოთი,
შენს ქუჩებში დაინახავ
ღვინით მთვრალებს, სულით მკვდარებს,
შენს ქუჩებში დაინახავ კაცს
რომელიც მოხუცს ართმევს...
შენს ქუჩებში, ჩემო ნიკო,
აღარ ხარობს თურმე დაფნა!..
შენს ქუჩებში თურმე გახმა,
თურმე გახმა ერთგულება...
და რატომღაც ამოკვავდა ბოზობა და ორპირობა.
ჩემო ნიკო, ამ ქალაქში ყველაფერი მომხდარა,
აქ მოხუციც შენი ჩმორი გამხდარა,
აქ ხომ თურმე უნდა იყო,
უნდა იყო მგელი მგლებში,
აქ ჩაგრავენ სუსთს და მშიერს.
აქ ხომ თურმე ბოზებისგან სილაც მოგვხდა რა,
აქ თუ გნახავს ვინმე სუსთად,
გადაგივლის უკვალ ყველა.
აქ თუ გნახეს ვინმემ პირქვე,
გაგაკრავენ ჯვარად შენცა...
შენ იკავი ამის მთქმელი,
მაგრამ შენი არვის წამდა
და რატომღაც შენი წასვლით
აახილე თვალი ყველას.
მაგრამ ,ნიკო ,ჩვენთანა ხარ,
მაშინ როცა ამ სტრიქონს ვწერ,
ჩემთანა ხარ არ წასულხარ,
ჩვენ გულებში ,ჩემო ნიკო,
თურმე გაწყდა ძაფი ღვთისა,
ჩვენ გულებში, ჩემო ნიკო,
შენ დარჩები სამუდამოდ!
