–შეგცივდა? თვალები გავახილე და წინ მომღიმარი ბიჭი შემრჩა. დაახლოვებით 1 მეტრი და 80 იქნებოდა.. მოკლედ შეჭრილი შავი თმა დაა საუცხოოოდ მწვანე თვალები ქონდა... ოდნავ დაშორებული ტუჩებიდან კი ჩამძივებული კბილები მოსჩანდაა.. საკმაოდ სასიამოვნოდ მიღიმოდა , მიუხედავად იმისა , რომ მისთვის სრულიად უცხო ვიყავი. ამდენი ხნის შემდეგგ პირველად გამომესაუბრა ვიღაც
–კი ცოტა... მორიდებულად ვუპასუხე
–შეიძლება ჩამოვჯდე?
–გარშემო უამრავი ცარიელი სკამია
–კი , მაგრამ მე აქ მინდა
გადავწყვიტე ავმდგარიყავი და წამოვსულიყავი, მაგრამ უხეშად და უზრდელურად გამომივიდოდა , ამიტომ ვეცადე ტაქტიანად მეპასუხა
–კარგი , როგორც გნებავს
სახეზე მხიარულმა ღიმილმა გადაურბინა და მარგალიტივით თეთრი კბილები გამოაჩინაა
–დიდი მადლობაა... მე საბა მქვია..
შევხედეე დაა რამდენიმე წამის შემეგ ვუთხარი
–ანი
ხელი გამომიშვირა და მეც მოკრძალებულად ჩამოვართვიი
–აქ ცხოვრობ?
–ამჟამად კი
–ისე?
–ისე თბილისშიი
–დასასვენებლად ცუდი დრო აგირჩევია
–არა დასასვენებლად არ ვარ
–აბა
თავი განზე გავწიე მიხვდა , რომ თემა უნდა შეეცვალა და გაანაგრძო
–სწავლობ?
–კი 11 კლასში ვარ
–სასწავლო წელი ასე უცებ დამთავრდა?
–არა არ დამთავრებულაა
–უცნაურიაა ... თავისთვის ჩაილაპარაკაა–მე შარშან დავამთავრეე ... უნივერსიტეტში აღარ გამიგრძელებია , მიუხედავად იმისა , რომ მამაჩემს ძაალიან უნდოდაა კარგად მესწავლა. მე კიდე ყოველთვის ყველაზე ნაკლებად ეგ მაინტერესებდა. არ ვისწავლე გამოცდაშიც ჩავიწერი.შენ წარმოიდგინე გამიხარდაა მერე მამასთან კომფლიტი მომივიდა და აქ წამოვედი ჩემს ძმაკაცთან ერთაად, თუმცა მიკვირს რატო გახვევ ჩემს პრობლემებს ჩაიცინა მივხვდი , რომ თვი უხერხულად იგრძნო მარტო ის , რომ ლაპარაკობდა. ცოტათი მომერიდა. ჩემს მიმართ ყურადღება გამოიჩინა გამესაუბრა და თავი ვალდებულად ჩავთვალე მეც ნორმალურად მოვქცეოდი .. შევხედე და გავღიმე , როგორც ჩანს ესიამოვნა დაა ისევ გაიღიმა
– არა რას ამბობ . დიდი ხანია არავისთან აღარ მისაუბრია
–როგორც ჩანს შენც გაქ პრობლემები
–ხო ასეც შეიძლება ითქვაას. – ვთქვი და ამოვიხვნეშე..
წარბები შეჭმუხნა პირი გააღო ალბათ კიდევ უნდოდა რაღაც ეკითხა და ამიტომ მე დაავასწარი , რომ მისი კითხვებისგან თავი დამეძვრინა
–შენ რას საქმიანობ?
–ვუკრაავვვ
–რაზე?
–გიტარაზე და ვმღერი
–კარგია
–მუსიკა ჩემთვის ყველაფერიააა. დედაჩემი მღეროდაა ... ეს ნიჭი მისგან დამყვა გიტარა კი ჩემით ვისწავლეე
–წეღან თქვი მამაჩემთან კომფლიქტი მომივიდაო
–იციი .. მაინც და მაინც სწავლაზე არასდროს ვგიჟდებოდი ..ერთი სული მქონდა სკოლა დამემტავრებინა , მაგრამ მამაჩემი არ იშლიდა თავისას... გინდა თუ არა სწავლა უნდა გააგრძელოო.. მე კიდე ეს აზრი მაინც და მაინც არ მომწოონდა .სკოლის დამტავრების შემდეგ მინდოდა მეტი დრო დამეთმო მუსიკისათვის, იმისთვის რაც ყველაზე მეტად მიყვარს... რათქმა უნდა მამაჩემი არ შემეშვა , არაფრის დიდებით არ დათმო და გამიშვა გამოცდებზე... რომ მემეცადინა დედის სულს ვფიცავარ ( ამ სიტყვების გაგონებისას, რაც მოულოდნელი თუმცა ცხადი იყო ჩემთვის უეცრად გამაჟრჟოლა) ჩავაბარეებდიი.... მოუმზადებელზეც კი სულ რამდენიმე ქულა დამაკლდაა, ხოდა ამის მერე დაიწყო გაუტავაბელი კონფლიქტები ცემს და მამაჩემს შორის... სულ ერთი და იგივეს მიმეორებდა ...: '' ნიკა, სულ წახვედი ხელიდან. არაფერი არარ გაინტერესებსს. შენთვის მთავარი მხოლოდ ისაა გიტარა მოკიდებულმა იარო შენს ძმაკაცებდან ერთად და დრო ასე ფლანო'' ... აშკარად მამისის იმიტაციას აკეთებდა. ხმა დაიბოხა და მკაცრი გამომეტყველება მიიღო. – ჩემდა გასაკვირვად გამეცინა. იმდენად მეუცხოვა ჩემი სიცილი , თითქოს უცნობ ადამიანს ვუსმენდი ... ჩემმა ასეთმა საქციელმა გაახარა და ღიმილი რამის ყურებამდე გადაუვიდა,,,,
– მერეე? ვკითხე?
– მერე არაფერიიი, მოვკიდე ჩემს გიტარას და ჩემს ძმაკაცს ხელი და აქ წამოვედით. სახლი , სადაც ამჟამად ვარ ბებიამ დედას აჩუქა , ზაფხულობით მოვდიოდით , ეხლა ჩემია, ზუსტად ვიცი აქ ყველაზე კარგად ვიქნები.
– მამა არ ეგნატრება?
–მენატრება მაგრამ ,
–კარგი... მგონი ჯობია წავიდე
–რატომ? – აშკარადარ ესიამოვნა ჩემი ეს გადაწყვეტილება ... – გელოდება სახლში ვინმე? – ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა არ მინდოდა, ამიტომ მოკრძალებულად გავიღიმე და წამოვდექი... კალთაში ცადებული მობილური მთელი ზალით დაეხეთქა ქვაფენილზე ... ორივე ერთდროულად დავიხარეთ და მოულოდნელად შუბლებით შევეჯჯახეთ ერთმანეთს ... ორივეს გაგვეცინაა,,
–გატკინე?
–არა , არაა,
ისევ განვაგრძობდით სიცილს ტელეფონი მომაწოდა . მეც გამოვართვი
–ახლა მართლა უნდა წავიდე
–გაგცილებ
–არა მადლობა აქვე ვცხოვრობ
–მართლაა? რაგასაკვირიიაა მეეც აქვე ვცხოვრობ
–ზღვის სანაპიროზე ვცხოვრობ
–მეც
–რომელ სახლში? მე ზღვის სანაპიროზე პირველი სახლი რომ დგას ორსართულიანი..
–მაგის გარდა სამი სახლი დგას კიდევ – თქვა და ჩაიცინა..
–წინ არა.. ცოტა მოშორებით
–ხო , მაგრამ ჩემიც მაქეთკენ არის . ასე , რომ ერთი გზა გვაქვს !
–მოიცა ჩემი სახლიდან შენი სახლი ჩანს?– დავეჭვდი
–არამგონია .. შენ სანაპიროსთან ძალიან ახლოს გაქ სახი, დანარჩენი სახლები შენი სახლისგან ცოტა მოშორებითაა.
–კარგი მაშინ წავიდეთ
გზა არც ისე დიდი იყო . მე სულ რაღაც 10 წუთში სახლში ვიქნებოდი, გამოდიოდა ჩემზე ადრე ის მივიდოდა სახლში , ამიტომ გზაში ბევრ ვერაფერზე მოვასწარით ლაპარაკი. მის სახლს , რომ მივუახლოვდით მითხრა:
–ესაა ჩემი სახლი !
–უი. ვიცი ეს სახლი, სულ მეგონა , რომ არავინ ცხოვრობდა .
–ხო .. ისე დასასვენებლად თუ ყოველ ზაფხულს დადიოდი შეიძლება მყავხარ კიდეც ნანახი!
–შეიძლება!
–წამოდი მიგაცილებ .
–არა მადლობა!
–რაარის სამადლობელი აქ, რომ მივალთ მადლობა მერე გადამიხადეე
–იცი.. ჯობია მარტო წავიდე
–კარგი, როგორც გინდა. ნება შენია
–კარგი კარგად – ვუთხარი და წასავლელად შევბრუნდი . მან კი უკნიდან მომაძახა:
–მომავალ შეხვედრამდე !!!!!
