ისევ სიცარიელე.. ისევ ტკივილი.. ისევ ტანჯვა.. ნელ – ნელა ვგრძნობდი, რომ ამ ქვეყნად ვბრუნდებოდი.... ისევ ვიგრძენი ტკივილი ... იმედგაცრუებული ვიყავი... მსიამოვნებდა , რომ ვერაფერს ვეღარ შევიგრძნობდი.. ყველაფერი თავიდან დაიწყოო.. მე მოვბრუნდი აქეთ და თან გამოვიყოლე კვლავ უდიდესი ტანჯვა... არ მინდოდა თვალის გახელა... ვიცოდი ისევ თავიდან დაიწყებოდა. არ მინდოდა, რომ წამოვმდგარიყავი და კვლავ განმეცადა უიმისობა....მის გარეშე ჩემთვის მზეც არ ამოდიოდა. მის გარეშე არც კი ღამდებოდა... მთელი ეს დღეები ჩემთვის ისედაც ღამე იყოო. ღამე , რომელიც არ სრულდება, რომელიც გაგრძნობინებს , რომ შენთვის მზე აღარასდროს ამოვა.. აღარასდროს იკაშკაშებს შენი გულისთვის.. ვეღარ იგრძნობ მის სითბოს კანზე.....
მაშინღა გავაცნობიერე , რომ კვლავ ძის ვიწექი... ხელი ნელა გავამოძრავე.... ტელეფონი ჩემს წინ ხალიჩაზე ეგდო.. თავის წამოწევაც არ შემეძლო.. ან უბრალოდ არ მინდოდა... რამდენიმე წუთის განმავლობაში ასე გაუნძრევლად ვიწექიი. შეიძლება საათისაც.... მაშინღა მივხვდი , რომ თავი საშინლად მტკიოდა, თუმცა ეს ტკივილი ვერ შეედრებოდა იმ ტკივილს , რომელსაც გულის არეში ვგრძნობდიი... განა იფიქრებს ადამიანი რა ადარდებს.. ის ხომ უბრალოდ შორსაა.. შორსს.. მაგრამ ცოცხალი... თუმცა ასე ამ შემთხვევაში მხოლოდ ზედმეტად ობტიმისტი ადამიანი თუ იფიქრებდა... მე იმაზეც არ შემეძლო თავის დადება საერთოდ თუ კიდევ არსებობდა.. არათუ სუნთქვადა და დადიოდა იმ მიწაზე , რომელზეც მე ...... არამედ თუ კიდევ მექნებოდა ოდესმე იმის შესაძლებლობა , რომ შორიდან შემევლო თვალი მისთვის ან თუნდაც ოდნავ შევხებდოი.. ჩემთვის იმის ცოდნაც კი საკმარისი იქნებოდა, რომ ცოცხალი და უვნებელი იყო.. მერჩივნა შორიდან დამენახა და ახლოს გაკარებბაც არ შემძლებოდა, ოღონდ კი მცოდნოდა , რომ კარგად იყოო.....
უცებ თავი ნელ ნელა წამოვწიეე... იატაკზე წამოვჯექი... გარშემო მიმოვიხედე.. სავარძლისკენ მივჩოჩდი.. მუხლები ნიკაპთან მივიტანე და ტირილი დავიწყეე... მუხლებში ჩავრგე თავი დაა სულმოუთქმელად ვტიროდი... უცებ ტელეფონის ზარმა გამომარკვია.... თავი ავწიეე და ტელეფონს გადავწვდი... ნინი იყო. ცრემლები შევიმშრალე , ნერწყვი მძიმედ გადავყლაპე და ტელეფონს ვუპასუხე.....
–ანი?
–ხო ნინ
–რა ხმა გაქვს?
–ვტიროდი
–არც მიკვირს...
მკაცრად მითხრა ნინიმ
–ძალიან მაინტერესებდა სად იყავი მთელი ღამეე... რამდენჯერ დაგირკე იციი? და არამარტო მე... დედაშენმაც ბოლოს დამირეკა და მკითხა ხომ არ გილაპარაკიაო.... რათქმა უნდა მივატყუეე კი ველაპარაკე დაა მითხრა ძილს ვაპირებო ალბათ ტელეფონი ქვვევით სათულზე დარჩა თქოო.. არ ვიცი რამდენად გამომივიდა მისი დამშვიდება , მაგრამ...
–ნინი გთხოოვ... გთხოვ გეყოფა ჩხუბი .....
–არა არ მეყოფაა... იცი რა არის ანი... მესმის შენი ვიცი გიყვარს, გენატრება , მაგრამ რას აკეთებ შენთვითონ ხვდები? თავს იღუპაავ . მთელი დღე ზიხარ კუთხეში მიკუჭული , ტირი ,დარწმუნებული ვარ არც კი ჭამ.. შენ თავზე თუ არა იმ ადამიანებზე მაინც იფიქრე ვისაც უყვარხარ და შენზე დარდობს , შენზე გული შესტკივა, თუნდაც გიორგი.. წარმოიდგინე ეხლა რა ვითარებაშია ალბათ ფიქრობს შენზე და მხოლოდ ის აძლიერებს , რომ როცა თბილისში ჩამოვა ,მოვა და ჩაგეხუტებაა. შენ კი ისე იქცევი ცოტა ხანში საკითხავი იქება იარსებებ თუ არაა !!!!
–თუ ჩამოვა ,,,,
არ ვციი რა ძალდატანებით წარმოვთქვი ეს სიტყვები.
–რას ამბობ? შენთვითონ იცი რას იძახიი? ჯერ 3 კვირა გავიდა ანიი.. ალბათ ვერ ახერხებს ვერც დარეკვას,ვერც მოწერას. წავიდა თუ არა 1 კვირაში ბარგი ჩაალაგე და გიქეციი. არც კი გიფიქრია შენს ოჯახზე და ჩემზე ისე გაიხურე კარი და უბრალოდ წახვედი... შენ გყავს არაჩვეულებრივი მშობლები, რომლებიც მხარში დაგიდგებიან შენ კი მათ ახლოს მოსვლის უფლებასაც კი არ აძლევ.. ახლა კი არაფერი თქვაა. გაგითიშავ და დაფიქრდი შენნს თავზე.. შენს საქციელზე... მიყვარხარ და იცოდე ჩემი მკაცრი ტონი მხოლოდ იმის ბრალია, რომ ჩემთვის ბევრს ნიშნავ და შენთვის მხოლოდ კარგი მინდა!
ტელეფონი გაითიშა მე კი ისევ იმ პოზაში ვიჯექი... მხოლოდ ნინის სიტყვები მიტრიალებდა თავში.. მივხვდი , რომ მართალი იყო.. მივხვდი , რომ არ ცდებოდა...არ ვიცი იმ წამს რამდენი რამ გავიფიქრეე.. ტელეფონი კვლავ ავიღე , ნომერი ავკრიფე და დაველოდე... რამდენიმე ზარის შემდეგ დედას ხმა მომესმა....
–გისმენთ
გადაწყვეტილი მქონდა რაც შეიძლებოდა ხალისიანად დავლაპარაკებოდი , რომ ჩემზე არ ენერვიულა,,, მე თუ თავს მოვიკლავდი ნერვიულობით ... მე თუ არ გავიღიმებდი არც ერთ წამს... მე თუ ჩემს თავს ეს განაჩენი გამოვუტანე .. ჩემი მშობლები იგივეს ღირსნი ნამდვილად არ იყვნენ..!
–დედიკო
–ანი ანი შვილოო!
–დედიკო როგორ ხარ?
–მე რა საკითხავი ვარ დე.. შენ , როგორ ხარ?
–არამიშავს დე შედარებით კარგად ,,, – რა კარგად ვცრუობდი– ნინიმ მითხრა დედა გირეკავდაო... წუხელ დაბლა დამრჩა ტელეფონი და ვეღარ გავიგეე. მაპატიე ამდენს რომ განერვიულეებ დეე . მამასაც მოუბოდიშე.. ცუდად აღარ ვარ, ვიციი გენატრებით მეც მენატრეებით , მაგრამ დე ვიქნებიაქ ჯერ კიდევ ცოტა ხანს. მერე ნინი ჩამოვაა. ზღავაზე ვისეირნებთ .. დაცხება, გავირუჯებიი.. უკვე ზაფხული დაიწყო დე . ხო იცი ზაფხული როგორ მიყვარსს, ზღვა , როგორ მიყვარსს და მზე,,,, არ ინერვიულოთ.. მაინც ხომ უდა წამოვსულიყავი აქ დასავენებლად.
–კი უნდა წამოსულიყავი, მაგრამ მარტო არაა....ოჯახთან ერთად , როგორც ადრე ხდებოდა, მაგრამ ვატყობ ცვლილებებს აქვს ადგილი...
–ხო , მაგრამ დე , ხომ იცი ყველაფერი იცვლებაა
–იცი დედიკოო.. ანი მესმის შენიი ყევლანაირად გიგებ , არ ვიცი რატომ მაგრამ ამ ზაფხულს გაძლევ დროს.. არ ვიცი რატომ . არ მესმის ... დედა ვარ და ჩემს თავზე მეტად მიყვარხარ. ჩემი თავის მიკვირს როგორ ვაკეთებ ამას , მაგრამ... იცოდე მარტო ეს ზაფხული გაქვს დრო , რომ გონს მოხვიდეე....იცოდე ზაფხულის მერე შენი ნებით თუ არა ჩემი ძალით შინ დაბრუნდებიი....
ხმა ძალიან მკაცრი ქონდა... ცხოვრებაში პირველად ვიგრძენი , რომ გავაბრაზე, უფროსწორედ ვაწყენინეე.. ის ხომ დედა იყო არ იმსახურებდა ჩემგან ასეთ მოპყრობას ....
–დედა მადლობა.. გპირდები ყევლაფერი შეიცვლება!
რატომ ვპირდებდოდი , იმას რაშიც მეთვითონაც არ ვოყავი დარწმუნებული
–კარგი ანი დედიკო ...
–კაი დე წავედი ახლა და მამას და ნიკუშას აკოცე ჩემს მაგივრად.
–კარგი.. ჭკვიანად
...
ამოვიოხრე და წამოვდექი.. კვლავ გაბრუებული ვიყავი ამდენი ფიქრის და ამდენი ნერვიულობის შემდეგ.. წამოვიწიე და სავარძელს ჩამოვეყრდენი.. წელში გავიმართე დაა ჩემი ოთახისკენ ავიღე გეზი.. სააბაზანოში შევედიი. ცხელი შხაპი მესიამოვნა , კიიდურები გამითბოო....სააბაზანოდან , რომ გამოვედი . ჯინსი , კედები , მაისური და თხელი ჟაკეტი ჩავიცვი.. ოთახი მივალაგე და აივანზე გავედი.. მზე ჩადიოდა . გადავწყვიტე ნაპირზე გამევლო.. საათს შევხედე.. საღამოს 7 საათი იყოო. გამოდის 24 საათი არაფრის მაქნისი ჩვარივით ვეგდე მიწაზე.. თავი გავაქნიე და კიბეზე ჩავირბინე .. კარი ჩავკეტე და ნაპირისკენ გავემართეეე... ღმერთო როგორ მიყვარს მზის ჩასვლის ყურება. რა იქნებოდა ახლა ჩემს გვერდით ყოფილიყოოო .... კედები გავიხადე და რბილ ქვიშაზე ფეხშისველმა გვიარე. სახეს მზის სხივებს ვუშვერდი ,, უკვე გრილდებოდა და ჰორიზონტის ხაზი ყლაპავდა.. მივდიოდი და ვოცნებობდი არაფერზე აღარ მეფიქრა , რადგან ყველა ფიქრი გიორგმდე მიოდიოდა ... ეს , რომ საამური ფიქრები ყოფილიყო თავს არ ავარიდებდი , მაგრამ ახლა ნამდვილად აღარ მინდოდა ტირილი... მიუხედავად იმისა, რომ მხოლოდ ეს მგვრიდა შვებას. მე მარტო ნინის და დედას სიტყვები მიტრიალებდა თავში... იქვე გრძელი მოზრდილი ქვა დავინახე და ჩამოვეჯექი... ღრმად ჩავისუნთქე და მზეს გავხედე, რომელიც თითქმის ბოლომდე ჩასულიყოო,,, თვალები დავხუჭე და სუფთა ჰაერი ხარბად ჩავუშვი ფილტვებში. უეცრად ნაცნობმა ხმამ გამომაფხიზლა ...
– ანი.....?
...............
