ორი არსება
არსებობს ქვეყნად მრავალი რჯული,
მილიარდობით
ადამიანი:
დინჯი, თამამი
და დაჩაგრული,
უსამართლო და
სამართლიანი.
მაგრამ ამჯერად
ორი სხეული,
ორ ადამიანს
აღვწერ უფალო,
ერთი თვლის, რომ არს
გამორჩეული,
მეორე ამბობს:
“მე ვარ უბრალო!”
I
არის ეული,
გულდასერილი,
ბოღმით აღსავსე,
სულით სნეული,
ყოვლის მოძულე,
კარჩაკეტილი
და ამბობს: “მე ვარ
გამორჩეული.”
II
არის კეთილი,
არა დევნილი,
სილაღით სავსე,
არა უნაკლო,
სასიამოვნო,
ხან განდეგილი
და ამბობს: “ხალხო
მე ვარ უბრალო.”
ასეა ზოგი
იმას გასძახის,
რაც ის არასდროს
არა ყოფილა,
ის კი ცოტაა,
სიტყვა მართალით
ბრბოს, რომ დროზევე
გამოყოფილა.
